کوکی یکی از خوشبختی‌های غیرمنتظره در تاریخ خوشمزه‌ها است که می‌توانیم آن را سرندیپیتی صدا می‌کنیم؛ یک کشف ناگهانی که هیچ‌کس منتظرش نبود ولی چنان خوشمزه از آتش درآمد که از لشکریان داریوش تا بچه مدرسه‌ای‌های کنونی را به خود مشغول کرده است.
حدود ۱۴۰۰ سال پیش است که نانواها و طباخان ایران باستان از طریق آزمایش و خطا به کشف این خوراکی شیرین پرداختند. برای اینکه حرارت تنور را بررسی کنند، تکه‌ای خمیر را به عنوان شاخص درون آن می‌چسباندند و از شمایل آن متوجه میزان حرارت تنور می‌شوند. طی زمان همین خمیرهای ساده و کوچک، تغییر کاربری دادند و با تغییر سلیقه‌ها و نیاز مردم، تبدیل به یک هنری شدند که غیر از لذت شیرین بودن، هر کدام داستان متفاوتی برای گفتن داشتند.
همه ما شیفتگان خوراکی خوب می‌دانیم، لذتی که در چشیدن غیرمنتظره است در سفره آماده نیست. غریزه‌ای که باعث لیسیدن چنگال بعد از هم زدن مایه کیک می‌شود، همان غریزه برتری است که «کوکی» را به پای ثابت طبقه‌های ویژه فروشگاه‌های مواد غذایی برتر کرده است.
با این موقعیت سرندیپیتی (اتفاق‌های خوب و خوشایند غیرمنتظره که در پی کشفش نبوده‌ایم) کوکی‌های اولیه، راه خود را از کناره‌های تنور نانوایی‌ها به فِرهای آشپزخانه‌های بزرگ دنیا پیدا می‌کنند و تبدیل به خوشبختی‌های روزانه خُرد و کلان ما می‌شوند.
